Ze had al eens een nummer 1-hit in haar geboorteland Zuid-Afrika, trad op tijdens de Olympische Spelen en zong een duet met de voorman van Guns-‘n’-Roses. Dat klinkt naar volle stadions. Maar zondag trad Dilana Smith op met haar nieuwe band The Unoriginals voor ongeveer dertig belangstellenden in De Herberg in Vorden. Nota bene een dorp waar ze een tijdlang woonde Wat zou dat toch zijn dat toehoorders en toeschouwers het sinds corona laten afweten? Andere levensritmes gevonden? Krappe portemonnee bij uit de hand gelopen energieprijzen? (Daar weten ze bij De Herberg trouwens van mee te praten).
De setting deed niet af aan de kwaliteit van het concert, integendeel. De geringe opkomst waarborgde een intimiteit die voor een veel groter publiek allicht niet bereikt was. Nauwelijks gepraat, nauwelijks geroezemoes, je kon het vakmanschap van de vier bandleden tot in elke vezel laten doordringen. Geen oordopjes nodig; het concert was unplugged, zoals een akoestische set sinds de tijden van MTV wordt genoemd. Naast Dilana (zang, gitaar) bestaat de vier maanden geleden opgerichte band uit Dirck Vermeij (zang, gitaar), Franklin Heilijgers (bas) en Arthur Bont (percussie). Stuk voor stuk rasmuzikanten, een clichématig begrip, maar je kon het bij het binnenwandelen van de zaal – wij kwamen er halverwege het eerste deel in – onmiddellijk horen en voelen. In de nummers van anderen (Fleetwood Mac, Alanis Morisette) en in zelfgeschreven nummers, ‘original Unoriginals’, zoals de zangeres ze noemde.
Zo was de uitvoering van Fleetwoods Mac Rhiannon niet zozeer die van een cover- of tributeband: het naspelen ging naad- en feilloos over in een eigen benadering, waarbij tempo en volume nu eens terug- en dan weer werden opgeschroefd. Dilana draagt de stemmen van Stevie Nicks, Alanis Morissette (Hand In My Pocket) en Skunk Anansie (Weak) in zich, zonder haar eigen stem te verloochenen. Maar die stem is dan toch op zijn innigst en sterkst als ze zingt over wat haar persoonlijk beroert. In een nieuw nummer als The Question, het opzwepende hoogtepunt van de middag –, maar meer nog – over intiem gesproken – in een lied over de band met haar moeder, die op sterven lag toen Dilana in Afghanistan optrad, haar moeder, aan wie ze haar achternaam dankt, om een lang verhaal kort te maken. Voor het slotnummer begaf de band zich in het publiek, dat zich als de rotsblokken om Jericho in een kring om het viertal heen sloot. In het lied Oh Jericho bezingt ze haar dochter, van wiens vader ze gescheiden is. In De Herberg was sprake van een nieuwe, muzikale verbinding.
© 2022 sander grootendorst
Als blijk van waardering en ter ondersteuning van natuurvertaler.nl kun je een bedrag naar keuze overmaken:
Betaling geschiedt veilig via iDeal of PayPal
Of rechtstreeks overmaken naar NL96ASNB0707472814 ten name van Natuurvertaler.
Alle gegevens worden strikt vertrouwelijk behandeld.
Vragen, opmerkingen? Vul dan het contactformulier in.
